De hoorzitting werd als volgt aangekondigd aan de omwonenden, mensen van de milieuraad en andere adviesraden en ook de politici : “Het Ravenhofpark, het groene hart van Torhout!"

Woensdag 11 februari laatstleden was er een ‘hoorzitting’ over het Ravenhofpark.

Sinds lang is het Ravenhofpark een groene verademing in het centrum van Torhout. Na de verandering van het stadspark in het stadsperk, nog het enige echte stadspark dat onze stad heeft. Dit wordt nu ook op de helling gezet.

De mening van Groen Torhout over het beheerplan vindt u hieronder in een lijvige uiteenzetting.

Geachte mevrouw, Geachte heer

Het Ravenhofpark is een prachtige en vooral waardevolle groene long in het centrum van onze historische stad. Door de grote oppervlakte aan groen met zijn kasteel en walgracht is het Ravenhof een vrij zeldzaam verschijnsel. Het domein vervult binnen de stedelijke structuur een groot aantal functies waaronder de sociale, cultuurhistorische, recreatieve, educatieve en ecologische. Vele Torhoutenaren kuieren er langs de paadjes, slaan een praatje met anderen op de zitbanken, gaan met hun hond naar de hondenspeelweide, genieten van de natuur, de vlinders, de bijen, de vele soorten vogels, bijzondere planten en bomen, … U bent uitgenodigd op een hoorzitting die doorgaat op 11 februari 2015 om 19u30 in de seminariezaal in het stadskantoor, Aartrijkestraat 11/B. Tijdens deze hoorzitting willen we de resultaten van de enquête die werd gehouden in november 2014 over het Ravenhofpark bespreken. Daarnaast willen we het aangepaste beheerplan voorstellen. Dit beheerplan werd opgemaakt op basis van de resultaten van de bevraging en het beheerplan dat door de VVOG werd opgemaakt in 2001.

Iedereen is welkom!”

Vervolgens leest u de reactie van ons Groen gemeenteraadslid, Jos Bruynooghe, die aangeeft dat wij dit plan verwerpen, maar dat kon u uit de titel van dit artikel al afleiden…

1) waardevolle groene long – zeer zeker juist. Het stadspark is een grasveld geworden bij een megalomaan stadskantoor. De meeste waardevolle bomen en struiken hebben plaats moeten ruimen voor laaggroeiende struikjes en plantjes en bodembedekkers (kostenbesparend). Het is een standaard parkje geworden. Wij pleiten ervoor om het typische van het Ravenhofpark, het unieke in Torhout, te behouden. Het park is inderdaad waardevol, het stond vol met waardevolle bomen en planten (nu al een pak minder al en eens het beheerplan uitgevoerd, wellicht quasi niets meer…). Wij pleiten voor behoud van wat er nu staat en het zorgvuldig in overleg met de milieuraad bekijken hoe we de planten die wat minder gezond zijn, kunnen verzorgen.

2) vrij zeldzaam verschijnsel – zeer zeker juist! Het Ravenhofpark draagt het concept uit van een Engelse tuin, gericht op rust, bezinning en verwondering van de natuur. De Engelse tuin is ontstaan als tegenreactie op de ‘Franse tuin’ van de late 17de eeuw, waarvan de strenge geometrische tuinstijl hét kenmerk is. Die was bijvoorbeeld te zien in het Versailles van Lodewijk XIV en Het Loo en Hampton Court van Willem III. In de 18de eeuw raakten de Fransen en de Engelsen uitgekeken op deze strenge formele tuinen met hun geschoren hagen. ‘De sporen van de schaar zitten op elke plant en struik’, (We see the Marks of the Scissars upon every Plant and Bush) schreef de Engelsman Addison in 1712. Wel, wie er nog onlangs in het Ravenhofpark is geweest, weet dat Addison er niet ver naast zat en als het beheerplan wordt uitgevoerd zoals men het woensdag heeft voorgesteld, mogen we het ergste vrezen…

3) een groot aantal functies waaronder de sociale, cultuurhistorische, recreatieve, educatieve en ecologische – wat?? Als het Ravenhofpark al deze functies nu al heeft, laat het dan a.u.b. zijn zoals het nu is. Wat een schitterend park! Waarom er aan komen tenzij om gehoor te geven aan het geklaag van enkelen of om te ‘snoeien’ in de uitgaven van het natuurbeheer van onze stad? Wij opteren ervoor om het cultuurhistorische, recreatieve en ecologische te behouden (ecologie is sowieso educatief daar ‘logie’ in het woord zit ;^)). Het sociale mag voor ons op een laag pitje, daar hebben we het ‘stadsperk’ voor bij het stadskantoor. To go for a stroll, daarvoor moet je – als je niet naar Groenhove of Wijnendale of de Maere kunt – in het Ravenhofpark zijn (nu nog althans).

4) kuieren, genieten – zeer zeker juist! Met het voorgestelde beheerplan wordt het Ravenhofpark in belevingswaarde gehalveerd. 1/3de wordt speeltuin voor de ‘kids’, fietsverkeer wordt nog meer aangemoedigd dan nu het geval is, 1/3de van de bomen zal op termijn verdwijnen doordat ze ofwel zullen gekapt worden om meer ruimte te scheppen ofwel zullen gekapt worden omdat ze ‘beschadigd’ zijn. Zo is men van plan om van de plek waar de taxusbomen staan een ‘chill’ – zone te maken voor jongeren.

Om kort te gaan: onze Engelse tuin wordt een modern stadspark met weinig diversiteit. Het mooie romantische karakter zal verdwijnen, het rustige stadspark zal verdwijnen. Voor een rustig belevingsmoment dient de Torhoutenaar niet meer in het centrum te zijn. We spreken nog niet van de unieke bomen en planten die het moeten bekopen om sommige mensen te plezieren…

Hieronder volgt de reactie van Jos, na de ‘hoorzitting’ van woensdag.

“Geachte stadsmedewerker,

Zoals u weet, ben ik woensdag laatst naar de hoorzitting omtrent het Ravenhofpark gekomen.

Ik had me voorgenomen om enkel aandachtig te luisteren en zelf niet tussen te komen.

Begin vorig jaar heb ik serieus mijn nek uitgestoken n.a.v. het rooien van enkele hulstbomen en de zeldzame waardevolle geelbonte kroesbladige linde, links aan de ingang van het park.

De resem leugenachtige verklaringen vanwege het stadsbestuur achteraf waren voor mij voldoende.

Woensdag zijn de maskers dan toch afgevallen.

Ik heb me net weten in te houden, met dank aan de burgemeester die eigenhandig een abrupt einde maakte aan deze zitting.

Na het e-mailverkeer van de laatste dagen wil ik toch ook nog even mijn zegje doen.

Ik houd het bewust beperkt.

Voor mij waren 2 scènes uit die avondvoorstelling alleszeggend.

Eerste scène: naast enkele voorzichtige tussenkomsten van brave burgers die vroegen om behoedzaam met dit unieke park om te gaan en de belangrijke natuurwaarden niet te vergeten, kwam een lief, frêle bejaard echtpaar aan het woord. Ik vermoed dat ze van Nederlandse afkomst zijn. Ze vroegen met aandrang om dit mooie park zoveel mogelijk te behouden zoals het is: rustig, zonnig en lommerrijk, verrassend achter elk hoekje, mysterieus, een beetje verwilderd (zoals het een echte Engelse tuin past).

Waarna onmiddellijk de reactie kwam dat het park veel functies heeft en dat iedereen aan bod moet kunnen komen.

Kort daarna verlieten ze de zaal, teleurgesteld, ze waren in deze hoorzitting niet gehoord.

Tweede scène: een ander, jonger echtpaar, bewoners van het nabij gelegen flatgebouw, kwam assertief aan het woord, bijna agressief. Ze hadden het over die ambetante boom die daar nu nog altijd stond tussen de (meer dan gehalveerde) hulstbomen en die met zijn takken ‘tot in hun keuken kwam’ (een realiteitstoets zegt dat dit een meer dan dichterlijke overdrijving is).

Onmiddellijk kregen zij als reactie dat men die Hongaarse eik inderdaad nog vergeten was en dat men het in orde zou brengen. Ondertussen was de burgemeester geruisloos aan de zijkant tot op hun hoogte de zaal ingegaan. Met duidelijke lichaamstaal bevestigde hij hen dat het in orde zou komen. Ze glunderden en dankten hem.

De burgemeester nam de dankbetuigingen voldaan in ontvangst. Leve Torhout.

Ik eindig met het volgende voor de geïnteresseerden: in het verslag van de zitting van 22.05.1995 van de Milieuraad (op te vragen bij de Milieudienst of bij mij) lees ik dat men zich serieuze zorgen maakte over de komst van de nieuw te bouwen flatgebouwen dicht bij het Ravenhofpark. De vergadering begon zelfs met een bezoek aan het park. Ik herinner me de discussie nog levendig. Toenmalig schepen van Leefmilieu, wijlen Urbain Adam, benadrukte met klem dat er aan de bomen bij de nieuwe flats niet zou geraakt worden. In de Ravenhofstraat zou men zelfs een extra rij linden planten.

’t Kan verkeren, zei Bredero.

En ik luister graag naar de jarige Willem Vermandere die zegt: Voort doen!

Ge moogt er zeker van zijn, want ’t is meer dan nodig.

Jos Bruynooghe

p.s. straks verdwijnt er nog een stukje Torhouts natuurlijk erfgoed: het ziet er niet goed uit voor de beukendreef in de Baarsstraat (Wijnendale).”